Tsavo en de kust

Het was afgelopen dagen moeilijk om de tekst te uploaden. Foto's volgen later. 
We zijn weer een paar dagen in Nairobi geweest. We hebben de compound bezocht waar Santiago vroeger op school zat. Zoey heeft er een paar maanden peuterschool gedaan. De Nederlandse school zit er niet meer. Nu is het alleen nog maar het terrein van de Zweedse school. Hoewel er veel is veranderd kan Santiago zich het nog goed herinneren. De boom waar hij graag inklom, een andere boom waar vaak een neushoornvogel in zat. Hij vindt het erg leuk om weer te zien. 
Na een paar dagen pakken we al onze spullen in voor onze volgende onderneming, een reis naar de kust met een paar onderbrekingen. Om 6 uur stappen we in het donker in de auto en rijden Nairobi uit. Het is nog lekker rustig, alhoewel er langs de wegen wel al mensen lopen, op weg naar hun werk. Onderweg is er altijd van alles te zien, auto rijden is nooit saai. Stalletjes, verkopers bij de drempels, giraffes, zebra's. Het rijden zelf is vooral inspannend. De snelweg naar de kust is een tweebaansweg. Er rijden veel vrachtauto's die we willen inhalen. Je moet dus goed letten op het tegemoetkomend verkeer. Maar het spannendst is dat er veel auto's zijn die inhalen en verwachten dat jij, als tegemoetkomend verkeer, wel voor hun remt of voor hun uitwijkt. Matatu's halen veel in via de binnenberm. We zagen veel ‘bijna' ongelukken, maar je ziet dat ze zijn gewend aan deze manier van rijden. Over en weer zijn er maar weinig verwijten. Langzamerhand zien we het landschap veranderen. Rechts van ons zien we de Kilimanjaro liggen met sneeuw op de top. We zien baobabs, de boom die ‘op zijn kop' staat, de kruin in de grond en de wortels in de lucht. De aarde is soms geelachtig en dan weer bruinrood. Links van ons ligt de vernieuwde treinverbinding van Nairobi naar Mombassa. Er gaan veel goederentreinen van de kust naar de hoofdstad, maar het is sinds een paar jaar ook een mooie manier om te reizen naar de kust. Net ten oosten van Tsavo slaan we rechts een weg in. We overnachten in een luxe lodge die ligt op de top van een heuvel. De lodge is dan wel sjiek, de weg er naar toe niet. We voelen ons echte ‘camelmensen'. Als we aankomen en uit de auto stappen komt er iemand naar buiten met een dienblad met vers geperste sapjes en natte doekjes. Dat staat Zoey wel aan. Tegen de berg aan ligt onze banda, we hebben een prachtig hoog uitzicht over het landschap. Age en Santiago stappen onmiddelijk weer in de auto om wild te gaan spotten. Ze zien een zwarte cerval die ruzie heeft met een cobra. ‘s Avonds na het eten gaan we met twee rangers op pad. Een ervan speurt met een schijnwerper de omgeving af. We zien olifanten en verschillende gazelles. Op de terugweg krijgt de auto een lekke band. Gelukkig weten de rangers deze band snel te verwisselen. We liggen laat op bed. Age is er alweer vroeg uit om op ons balkonnetje het gebied af te speuren. Annelies wordt ook wakker. Age heeft twee leeuwen op het oog en maakt snel Santiago wakker en als de bliksem komt hij aanrennen. 
We vertrekken naar onze volgende stopplek, een natuurgebied dat bestaat uit samengevoegde priveterreinen die gezamelijk worden beheerd. De inkomsten komen gedeeltelijk tegoed aan de lokale gemeenschap. We rijden zo'n tien kilometer op een dieprode zandweg en opeens zien we een groep olifanten aan de kant van de weg staan. War zijn die beesten reusachtig! Best spannend om daar langs te rijden. Onze overnachtingsplek bestaat uit een soort dorpje van losse banda's. Ook hier worden we weer hartelijk welkom geheten, dit keer met vers uitgeperste passievruchtensap. Het is een stuk minder sjiek, maar dat vinden we helemaal niet erg. San is blij dat hij geen drie messen en drie vorken naast zijn bord heeft liggen. Age heeft last van zijn darmen en gaat op bed liggen, waarschijnlijk heeft hij iets verkeerds gegegeten. Of iets dat niet goed is gewassen. We zien hier minder wild dan we hadden gehoopt. Dit komt doordat het wild veel landbouwgebied beschadigd en de bevolking ze opjaagt. Maar we zien toch nog heel veel, Santiago geniet evenveel van een mooie vogel, als van een wild dier. En vergeet de insecten niet. Die zijn hier megagroot! Wat Zoey dan weer minder vindt. Zoey heeft het er af en toe zwaar mee. Gekko's op de kamer, als je een kamer binnenkomt zie je ze overal naar toe schieten. San probeert ze steeds te vangen en jaagt Zoey ermee op stang  onder het mom van ‘kijk eens hoe mooi ze zijn'. En reuzentorren in diverse pluimage onder de eettafel. Toch slaat Zoey zich er dapper doorheen. Als zij iets nieuws ontdekt gruwt ze eerst, maar haalt vervolgens trots San bij haar vondst. Als Annelies de wc doortrekt blijkt een kikker zich onder de rand te hebben verstopt. Deze valt naar beneden en probeert uit alle macht zich niet door te laten spoelen. Wat hem ook lukt en na afloop verstopt hij zich opnieuw onder de rand. Hoewel weinig groot wild zien we dus toch veel nieuws. We zien ook nog een jakhals, verschillende koedoes en een varaan. Ook staat er een grote mannetjesolifant op de weg. Volgens de ranger hoeven we niet bang te zijn en rijden we dichterbij. De olifant loopt een stukje naar ons toe en vlak voor de auto stapt hij van het pad af en loopt met een boog om onze auto heen het pad weer op. Ons wordt verteld dat sinds de nieuwe spoorlijn er is, er veel olifanten in dit gebied zijn. De olifanten denken dat de wilddoorgangen een val zijn en durven deze niet over te steken. Met helicopters proberen ze de olifanten naar Oost-Tsavo te verjagen. De volgende dag als we we naar de kust rijden zien we dit ook. 
Age is nog steeds niet lekker, maar gelukkig kan hij wel in de auto zitten. We rijden een prachtige route. We rijden niet over Mombassa, maar steken rechts een gloednieuwe weg in waarvan we weten dat ie na een paar kilometer overgaat in een zandweg. Op de zandweg stuift het vreselijk als we een vrachtauto passeren. De mensen aan de kant van de weg laten het gewoon gebeuren. Soms liggen er neeggelegde stenen die je moet ontwijken zodat je niet heel snel kan rijden. De zandweg gaat over in een weg vol met stenen en nu rijden we langszaam en hobbelen zo'n 50 kilometer door. Na een groot dorp rijden we de Shimbahills in. Een prachtig groen, heuvelachtig landschap. De vrouwen dragen veel Afrikaanse kleden in allerlei kleuren. Ze lopen allemaal met jerrycans water op hun hoofd. De aarde is weer steenrood, het is werkelijk prachtig! We zien ook steeds meer moskeeen. Kenia is vooral christelijk, maar aan de kust en richting het noorden wonen veel moslims. Als we het gebied verlaten zijn we aan de kust. We bellen naar onze komende stek, zodat de boot vast onze kant op kan komen. We rijden onze auto naar een vissersdorpje dat we herkennen van vroeger en daar geeft iemand aan dat we onze auto in zijn tuin kunnen parkeren. Met een bootje varen we naar Funzi Island, een mangrove eiland. Daar ontmoeten we Jesse, de broer van Mark, die samen met zijn Keniaanse vrouw deze lodge runt. Ook hem kennen we van vroeger. We rusten even uit van onze lange reis en stappen dan opnieuw in het bootje. De stuurman brengt ons naar een zandbank waar we zwemmen in de warme zee. Omdat het oudejaarsavond is blijven we hier tot het helemaal donker is geworden. Er wordt een vuur gestookt. De sterrenhemel is prachtig. Jesse wijst ons op een bijzonder fenomeen. Algen in het water, zo klein dat je het niet ziet, geeft fluoriserend licht als het beweegt. Als we door het water waden hebben we ons eigen vuurwerk. Santiago zwemt er een tijdje in rond. Ruim voor twaalven zijn wij al in dromenland.