Kerst in Naivasha

We zijn drie nachten in Nairobi gebleven en hebben redelijk rustig aan gedaan. San en Zoey wilden graag een dag thuis zijn om te spelen en te zwemmen met Noah, Marije en Jesse, de kinderen van Joep. Joep meldde dat hij een masseuse aan huis liet komen, hij wilde haar zo voor de kerst nog wat bij laten verdienen. Of wij misschien ook interesse hadden. Nou, zo geformuleerd hadden wij allevier wel interesse in deze goede daad. Heerlijk! 
’s Avonds gingen we uit eten in Karen, met Ina en Anneke, kennissen van ons uit Zutphen. Zij hebben al 10 jaar een stichting in Ngong en gaan twee keer per jaar voor een paar weken naar Kenia. Ze vangen weeskinderen op en sponsoren hun opleidingen. Ze hebben een betaalde lokale medewerker die dit aanstuurt, een prachtig georganiseerd project. Erg leuk om hun zo hier in Kenia te ontmoeten. In het donker rijden we naar huis. Google maps stuurde ons via de nieuwe southern bypass. Even hadden we het gevoel gewoon in Nederland te rijden. Een supermooie geasfalteerde tweebaans snelweg, waar je de 110 km/u ook echt kan rijden. Toch matigden we onze snelheid, omdat we een tuktuk tegenkwamen. Van de snelweg af was werd het lastig. Slechte verlichting en donkere mensen die langs de kant lopen. Voorzichtig aan dus. Het is dan fijn als er een auto voor je rijdt die je kunt volgen. 
Op kerstochtend ontbeten we bij Joep. Age bakte roereieren voor iedereen, we lazen het kerstevangelie uit Lucas en zongen met z’n allen het Ere zij God. Daarna vertrokken wij naar misschien wel onze lievelingsplek in Kenia, Naivasha. Het meer van Naivasha ligt niet ver van Nairobi. Er zijn veel rozenkwekerijen, veelal Nederlanders en er zijn veel lodges. Ons einddoel was de Naivasha Yacht Club, een eilandje waar een kleine zeilclub op is gevestigd. Mark en Jody zijn hier lid van, je kunt er kamperen en er is ook een banda. Onderweg is er een prachtig uitkijkpunt op de Rift Valley, deze loopt van Syrie tot Mozambique. Overal lopen mensen langs de weg. Ze zijn prachtig gekleed voor de kerst. Bijna alle vrouwen en meisjes dragen vlechten. Door het jaar heen hebben veel vrouwen heel kort haar, dat kost geen geld. Maar voor de kerst hebben ze nieuwe kleren en nieuw haar. Bij het stadje Naivasha aangekomen krijgen we een appje van Joep, we hebben onze tas met groenten en fruit laten staan. Dat is balen. Gelukkig zien we groentestalletjes die gewoon open zijn met kerst en doen we nog een keer de inkopen voor de barbecue vanavond. 
Bij het meer aangekomen rijden we naar een groene plek waarvan we weten dat er vaak wild loopt. San en Zoey juichen als ze de eerste giraffe zien. We zien ook zebra's, buffels, wrattenzwijnen en impala's. Bij camping Carnelly’s waar we vaak hebben gekampeerd drinken we koffie en cola. Hier ontmoeten we ook Mark, Jody en hun kinderen. Zij vertellen dat er een groep Nederlanders kampeert, waaronder Marylou, die we nog kennen van de Nederlandse school. Rond 5 uur zien we twee nijlpaarden het land oplopen. Er is een hekje van ijzerdraad waar je achter moet blijven. Daar houdt niet iedereen zich aan en wij vinden dat doodeng. Santiago zegt dat veel mensen niet beseffen hoe gevaarlijk ze zijn. Een Chinees probeert echt heel dichtbij te komen om een foto te maken. Als hij klaar is keert hij zijn rug naar het nijlpaard toe en loopt onze kant op. Santiago en Annelies zien dat het nijlpaard zijn hoofd opheft en naar de man kijkt. Wij wenken de man en hij klautert snel over het hekje heen. Misschien had het nijlpaard niks gedaan, maar wij voelen de adrenaline door ons lijf stromen.  Mark vertelt ons later dat er elk jaar tien mensen door een nijlpaard worden gedood in Naivasha. Meestal Keniaanse vissers die door het ondiepe water lopen. Een paar weken geleden is er een chinese tourist gedood die een selfie wilde maken. Hier noemen ze dat ‘kelfies', killer selfies. Gruwelijke verhalen. 
Wij varen met een bootje naar het eiland, tussen de nijlpaarden door. Het is maar een paar honderd meter door ondiep water. De zojuist gehoorde verhalen maken het wel een beetje spannend. De stuurman let ook zeer goed op. Nijlpaarden kunnen niet zwemmen, alleen lopen. Ze bevinden zich dus altijd in ondiep water, als het donker wordt komen ze het land op om te grazen. San kijkt naar ons eiland en vraagt aan Jody of het klopt dat hij een nijlpaard ziet lopen. Wij kunnen het niet goed zien, maar Jody zegt dat het eigenlijk een beetje te vroeg is. Bij het eiland aangekomen zien we inderdaad een nijlpaard vlakbij de kant. Jody, Mark en hun kinderen hebben eerder al hun tenten opgezet en wij slapen in Dickies hut, het kleine huisje. Annelies staat op de veranda en ziet een nijlpaard op vijf meter afstand. Mark en Jody hebben nog niet eerder meegemaakt dat ze zo vroeg en dat ef zoveel op het land lopen. We kunnen gewoon onze gang gaan, maar moeten wel voorzichtig zijn. In principe lopen nijlpaarden hun vaste routes en als je ze niet in de weg loopt zullen ze niet aanvallen. 
Annelies maakt de bedden op en Age, Jody en Mark bereiden het eten voor de barbecue. De barbecue zelf wordt door de Kenianen opgestookt. Er kampeert nog een groep van vijf jonge mensen op het eiland, 3 Engelsen, een Francaise en een Amerikaan. Het zijn leuke mensen. Samen gebruiken we de gemeenschappelijke keuken. Jody heeft kerstversiering meegenomen en we dekken onze tafel. We hebben een heerlijke en gezellige kerstmaaltijd. Deze kerstavond zullen we nooit vergeten. Na het eten doen we een spel met de andere groep, een soort hints. Om een uur of een liggen we in ons bed. 
De volgende ochtend gaat het goede leven door. Buiten ontbijten met mango, ananas, bananen en yoghurt en daarna een beetje luieren, lezen en spelletjes doen. Santiago heeft zijn hengel meegenomen en gaat samen met Age vissen. Na een half uur komen ze terug. Weggerend voor een nijlpaard. Een Keniaan die langs kwam varen waarschuwde hen dat er een hippo in de buurt was. San en Age zagen niets maar besloten voor de zekerheid op onderzoek uit te gaan. Plots stond er een nijlpaard op een paar meter afstand. Age riep ‘daaristie’ en instinctmatig vlogen Age en San de heuvel op met het nijlpaard op hun hielen. Gelukkig staakte het beest al gauw de achtervolging, Age is dwars door een struik gelopen en heeft overal brandblaren die een dag behoorlijk pijn deden, de EHBO kit was nu wel fijn.  

Nu we dit schrijven zijn we weer terug in Nairobi. De brandblaren trokken gelukkig weer weg. De nijlpaarden niet, we hebben er veel gezien. Vannacht nog liep er een tussen de tent van Mark en Jody en onze banda door. Deze heeft de watertoevoer beschadigd, waardoor het eiland nu zonder water zit. Gisterenmiddag ging het waaien en gingen we een stukje zeilen. Dat deden we in een krater in het meer waar het diep genoeg is en de nijlpaarden niet kunnen komen. Een gedeelte van de kraterwand is ons eiland en ook Crescent Island, het schiereiland waar de film Out of Africa is opgenomen. Vanmorgen werden we teruggevaren naar het vasteland door een Keniaan die vertelde dat ze op 23 december een visser heel hard hoorden schreeuwen. Deze was aangevallen door een nijlpaard en gewond geraakt. Eenmaal aan vaste wal stond ook daar weer een nijlpaard een beetje dreigend te doen. De vissers waarschuwden elkaar om niet het water in te gaan. Nog even een familiefoto met op de achtergrond het nijlpaard. Het stilstaan hebben we niet lang volgehouden! 
We hebben heel erg genoten van de paar dagen met Mark en Jody. We hopen elkaar van de zomer weer te zien op New Wine.